Een dagje Masters in Zandvoort
Gepubliceerd op 09 augustus 2004 door Jo Vleugels
Niet als redacteur, maar als normale bezoeker een verslagje van een dagje Masters in Zandvoort. Gewaarschuwd door velen voor de enorme parkeerproblemen rond het circuit bleek de aankomsttijd van 07.00 uur voldoende voor een parkeerplekje, maar niet voldoende om zonder fikse wandeling tot de 'place to be' te komen. Op dat vroege uur was de paddock nog rustig, de tribunes leeg en de koffiebar nog niet geopend. Terwijl de meeste teams van de nationale klasses nog niet aanwezig waren, gonsde het toch al rond de Formule 3 auto's. Daar werd al druk gesleuteld. Natuurlijk bestaat er geen officieel wereldkampioenschap Formule 3, maar Zandvoort wil de Masters daar toch graag voor door laten gaan. En de Formule 3 teams werken daar graag aan mee, want één keer per jaar wereldwijd in de picture staan is op een andere manier moeilijk te verwezenlijken.
Daarna de fluisterstille Seat Cupra Race. Je zag ze wel, maar hoorde ze niet. Toch wel een gekke ervaring. De Seat dieseltjes moesten reeds snel hun wedstrijd staken na een ongeval van Renate Sanders. Voor de jonge, beginnende racers moet de uitleg van de speaker op het circuit niet leuk zijn geweest: "door het strakke televisieschema moeten we de race dan maar helemaal verschuiven, anders loopt het te lang uit!"
De bekende sprint rondjes van de nationale series gaan over 12 ronden. Persoonlijk kan ik me tijdens die korte tijd niet voldoende inleven op een race. Vooral is het een probleem als je tijdens een race op twee verschillende punten wilt gaan kijken. Dat is praktisch onhaalbaar.
De nationale series sloten het voormiddag programma af met de Pearle Alfa 147 GTA Challenge. De winnaar, Rory Bertram, reed snel weg, bleef de leiding houden en pakte de eerste plaats. Toch was het een heel aardige race met veel gevechten voor de eerste vier plaatsen. Tim Coronel werd ten slotte tweede op slechts 0,2 seconden van de winnaar! Phil Bastiaans pakte de derde plaats. Een emotioneel momentje was te zien bij Vincent van der Valk, als privateer met één auto aan de Alfa Challenge deelnemend. Vlak voor de race ziet hij dat zijn dynamo defect is. Het team stort zich op een noodreparatie en Vincent rijdt met een noodgang door de hele paddock, heel wat verschrikte gezichten achterlatend. Om dan op het laatste moment te zien dat de race vijf minuten vervroegd is en dat hij daarom niet meer het circuit op mag. Ik hoorde Vincent zijn excuus maken tegenover de genodigden van zijn sponsor APC en moest concluderen dat hier toch al een héél professionele coureur stond!
De uiteindelijke winnaar, Alexandre Prémat rijdt bij het ASM Formule 3 team in de F3 Euroseries. Die Euroseries steken zo met hun auto's boven de andere Formule 3 series uit, dat er totaal geen kans voor bijvoorbeeld een Giedo van der Garde bestaat om hier met de top te strijden. Dat is wel jammer, omdat de serie toch voor een doorstroming naar de Formule 1 moet zorgen. Eric Salignon, teammaatje van Alexandre Prémat had lang de leiding van de wedstrijd in handen, maar gaf die uit handen toen hij een uitstapje in het grind maakte in de Marlboro bocht. Desondanks wist hij de tweede plaats te behouden, wat veel zegt over de technische achterstand bij de rest van het veld. Hier zal men beslist naar moeten kijken. Zodra de teams de Masters gaan winnen en niet de coureurs, is de waarde voor doorstroming ook veel minder.
Typisch waren ook de vele, vele rijdersfouten die te zien waren. Er zijn veel coureurs in de Formule 3 die de auto nog niet zo beheersen als zou moeten. Als dan tien auto's tegelijkertijd op een bocht aan rijden en twee rijders verremmen zich duidelijk, dan is het logisch dat de betere coureurs geen inhaal- of uitremacties durven te maken. De kans is groot dat ze dan de dupe worden van het slechte rijden van anderen. Dat zijn punten die kunnen verklaren waarom de race niet zo sensationeel is voor de kijkers.
De Renault Clio Cup sloot de dag af met een commerciële stunt van een veel snellere Clio dan alle andere, bestuurd door Mister X. Deze wist de race bijna te winnen, maar reed vlak voor de finish de pitstraat in. Bernhard ten Brinke werd hierdoor winnaar. Michael Bleekemolen kon als derde de stunt van Mister X absoluut niet waarderen en was zo kwaad dat hij zelfs niet op het podium is geweest. Ten Brinke had ook al breeduit plaatsgemaakt voor Mister X omdat die toch veel sneller was. Hier zal het laatste woord waarschijnlijk nog niet over gevallen zijn.
Teruglopend naar mijn parkeerplaats hoorde ik nog steeds de house muziek uit de paddock, me afvragend waarom die Seats dan zo stil moeten zijn tijdens de beroemde geluidsdagen.
Jo Vleugels
