'Eén-twee' voor Ferrari in de Eifel

Gepubliceerd op 30 mei 2004 door Martin Zoon

En wederom klonk het Duitse volkslied. Michael Schumacher leidde vanmiddag van start tot finish een ouderwets fletse Grote Prijs van Europa en zorgde zo dat het publiek toch niet vervreemd zal raken van de Duitse hymne. De flauwe verhaallijn van de race zal Schumacher en zijn Ferrari-team overigens –en dat is geheel begrijpelijk- worst wezen, temeer omdat met een tweede plaats voor Rubens Barrichello het maximaal haalbare aantal WK-punten in de Italiaanse sleepnetten bleef hangen.
Het laagste tree van het podium was vanmiddag voor Jenson Button, die vanmiddag toonde dat hij in staat is om een race op een volwassen manier uit te rijden.

Ferrari en B.A.R. op de door hen ‘gereserveerde’ podiumplaatsen

Na het vuurwerk van Monaco vorige week, moest het publiek rond de Nürburgring en de liefhebbers achter de buis het vandaag doen met heel wat minder. En dat terwijl de race veelbelovend begon met een stevige scrimmage in de eerste bocht.
Juan Pablo Montoya was daar weer eens de aanstichter van het kwaad. De door velen geroemde Columbiaan kegelde op rookie-achtige wijze zijn teammaat Ralf Schumacher van het circuit en bewees daarmee voor de zoveelste keer dat hij nauwelijks in staat is te reageren op stressvolle race-momenten. Ralf nam op zijn beurt en geheel buiten zijn schuld Cristiano da Matta mee het asfalt af, waarmee Juan Pablo er weer twee turfjes in zijn cockpit kon bijkrassen.
Zo langzamerhand rijst de vraag hoe sterk het aureool van Montoya niet moet zijn, wanneer hij zich met grote regelmaat kan veroorloven om het raceweekend van zijn gehele team met dergelijke ‘rode waas’-achtige acties kan verstieren. Daar hijzelf namelijk zijn eerste raceronde door de pitlane afrondde om een nieuwe neus op zijn FW26 te laten schroeven, was zijn eigen race ook zo goed als gelopen en boorde Montoya zijn team, uitgaand van een bij Williams passend eindresultaat, zomaar een WK-punt of 10 door de neus.


De ‘strike’ van Montoya in beeld gebracht

En daarmee is eigenlijk alles omtrent de Europese GP gezegd, tenminste, als we niet in herhalingen willen vervallen. Dat Schumacher de race van het begin tot het eind foutloos kan leiden, dat was namelijk al bekend. Dat Ferrari het pitstop-spel zo beheerst dat het gerust kan experimenteren met verschillende strategieën is evenmin een verrassing. Dat F2004’s niet kapot te krijgen zijn, verbaast niemand meer. En dat dat alles bij elkaar opgeteld, leidt tot een schier onaantastbaar aantal WK-punten, spreekt voor zich.
Groot respect derhalve voor de ‘Scuderia’, die zijn zaken kennelijk méér dan op orde heeft; maar met de constatering dat een middagje ‘Formule 1-en’ daarmee een slaapverwekkender is als een dubbele Seresta in combinatie met een fles goede wijn, schoppen we evengoed een open deur in.
Het verschil met eerdere races in dit seizoen, waar Schumacher van pole tot finishvlag leidde, zat ‘m vandaag in het feit dat er achter de koploper bijzonder weinig gebeurde. Inhaalacties vonden slechts plaats, op een enkele na, met behulp van met blauw zwaaiende baanmarshalls. Plaatsen werden hooguit gewonnen bij de gratie van een pitstop meer of minder of dankzij ‘blow-ups’, waarop diehard barbecue-ers op de rond ‘de Ring’ gelegen campings jaloers konden worden. Ook al geheel volgens verwachting lieten de beide McLarens twee van de drie spectaculaire DNF’s achter hun naam noteren. De symboliek droop er van af toen vanuit de helicopter zichtbaar was dat DC zijn bolide rokend parkeerde naast een ambulance op het middenterrein van het circuit …


Exit Kimi

De derde opgeblazen motor lag in de B.A.R. van Takuma Sato. En daarmee noemen we gelijk de naam van de coureur, die er vanmiddag nog wat aangelegen was om het publiek te vermaken. De kleine Japanner liet namelijk vanmiddag andermaal zien dat hij bereid is om de strijd aan te gaan met de gevestigde orde. Dat hij die strijd nog net even te vaak aangaat met zijn rechtervoet en in mindere mate met zijn hersens, zij hem voorlopig nog vergeven. Niemand zal bozer zijn om Sato’s tè enthousiaste inhaalactie bij Rubens Barrichello in de 45e ronde dan de Japanner zèlf. Sato verremde zich volkomen toen hij Barrichello wilde verschalken in de eerste bocht na start-finish en maakte vervolgens kennis met het zware plaatstaal waar de Ferrari's van gebouwd lijken te zijn. Een vrijwel zekere podiumplek ging vervolgens aan Sato’s zijn neus voorbij, in eerste instantie vanwege de noodzakelijke pitstop om een nieuwe neus te halen.
Er van uitgaande dat Sato leert van dit soort acties, lijkt het er op dat hij zich toch aan het ontwikkelen is als een coureur voor de toekomst. En dat we die conclusie in dit stadium van het seizoen al zouden trekken had de schrijver dezes –en velen met hem- voorafgaande aan dit seizoen niet durven voorspellen.

De Grote Prijs van Europa was er niet één om over naar huis te schrijven. Tenminste, niet als je niet uit Italië, Duitsland of Brazilië komt. Een wedstrijdverslag heeft de lezer hierboven om die reden niet kunnen ontdekken. De statistieken vertellen het verhaal van deze race veel beter. Wij wensen u veel leesplezier.


Martin Zoon