Een VIP dagje op Silverstone
Gepubliceerd op 21 juli 2003 door Huub Rothengatter
Vrijdag 18 juli 2003; Met een schok wordt ik wakker van mijn wekker om 06.30. Oh ja, het is tijd om de kinderen wakker te maken en naar de kinderoppas te brengen. Na veel gehannes en gekrijs is het me dan toch gelukt om Megan (bijna 4), Amber (bijna 2) en Jeremy (6 maanden) buiten de deur te krijgen. Tijd voor Ann en mezelf om de spullen te pakken en richting Silverstone te vertrekken.
Na alles ingeladen te hebben zijn we dan eindelijk weg om 9 uur. We hebben ongeveer 320 km voor de boeg, goed voor 4 uurtjes rijden. Het eerste stuk gaat lekker, totdat we bij Leeds in de file komen. Drie kwartier later passeren we een ongeluk aan de andere kant van de vangrail. Stomme Engelsen, allemaal kijken en tegelijkertijd een file van weet ik hoe lang veroorzaken. Okee, op naar de 80-90mph, mag maar 70mph maar dat boeit niet. Na een uur is het tijd voor een natje en een droogje; een kleffe hap bij een van de fast food ketens (waarvan ik de naam niet zal noemen). Errug saai de M1 van het noorden van Engeland waar ik woon naar Silverstone.
We besluiten dan ook maar van de M1 af te gaan en de 'scenic route' te gaan nemen. Niet veel beter maar we komen door wat kleine dorpjes waar er meer pubs zijn dan winkels. Na enige tijd passeren we het circuit van Silverstone, maar we rijden gewoon door. Ons hotel ligt ongeveer 19 mijl ervandaan in Banbury. Aangekomen in het hotel is het tijd voor een biertje, Ann gaat voor veilig en kiest een Fosters'. Ik ga voor mijn favoriete biertje van het moment: Guinness (je weet wel dat zwarte goedje met die vreemde smaak). Terwijl we Big Brother UK kijken nuttigen we een lekker hapje en nemen nog een drankje als de persoon waarop we gestemd hebben eruit gezet wordt. Na nog wat biertjes en gin & tonicjes toch maar naar bed.
Volgende ochtend vroeg op, de gebruikelijke taferelen, betalen en weg zijn we om 8 uur. Onderweg belt Raymond ons op om ons te vertellen waar we het beste de auto neer kunnen zetten en waarschuwt ons dat het verschrikkelijk druk is. Na 20 minuten komen we op het circuit aan en zetten de auto neer in de 'officials' parkeerplaats. Vraag me af hoe Raymond erop kwam om te zeggen dat het druk was, geen hond op de weg.
Hup de auto uit en naar de ingang. Aangekomen bij één van de vele ingangen bellen we Raymond die ons verteld dat we niet bij de goede staan, dus lopen we om naar Gate 1 en bellen hem weer. Hij overlegt even en zegt dat ie wel iemand van het Minardi team zal sturen. Even laten krijgen we een textje van hem met de mededeling dat het iemand op de scooter is. Leuk gegeven, weet niet echt wat ik ermee aan moet.
Inmiddels staan we leuk te wachten, terwijl anderen wel kaartjes hebben en naar binnen kunnen. Probeer het hele verhaal aan een van die gasten aan de poort uit te leggen, maar hij wuift ons weg met een opmerking "leuk geprobeerd". Ik zeg d'r komt een iemand van het Minardi team om ons de pasjes te geven. Hij knikt, "ja, hoor" en even later wordt ik gebeld. Onbekend nummer, toch maar aannemen. Het is een van de Minardi medewerkers, die ons niet kan vinden. Ik leg hem uit waar we zijn en inmiddels heeft die gast aan de poort het ook door en laat ons binnen nadat hij uitgelegd heeft dat ie in Roermond gewoond heeft en nog elk jaar terug gaat voor het carnaval. Notabene één van de redenen dat ik uit Nederland ben weggegaan. Ik antwoord: "Leuk joh" en neem mijn vrouw bij de hand richting een Mindari persoon op een scooter. Hij geeft ons de VIP pasjes en vertrekt weer. Wij kuieren op ons gemak naar het rechte stuk waar we over het circuit heen kunnen. Gewoon even wapperen met je pasje en de security laat je erdoor.
Lopend over de brug met de vingers in de oren. De F1 bolides zijn bezig aan hun eerste training sessie en als er dan een onder je door komt dan hoor en voel je het. Aan de andere kant gekomen lopen in we het gedeelte achter de pitboxen. We gaan op zoek naar de Minardi motorhome, best gemakkelijk te vinden omdat ze zwart zijn tussen al die vrolijke kleuren van de andere teams. Daar aangekomen worden we meteen aangesproken door een jonge dame die ons alleraardigst een drankje aanbiedt. Ik heb gehoord dat de cappucino bij Minardi errug goed is dus ik laat me die een brengen, mijn vrouw houdt het op water.
Ik moet zeggen dat de cappuccino toch wel de beste is die ik in jaren heb gedronken. Even gevraagd waar Raymond is, 'in de garage' is het antwoord. Ik pak mijn camera en we vertrekken richting de pitbox alwaar de eerst training in volle gang is. Een lawaai van jewelste en met mijn vingers in mijn oren loop ik de pitbox in.
Raymond heeft me al snel in de gaten in mijn fel oranje 'Verstappen 19' t-shirt van 3 jaar geleden. Hij legt even uit wat we wel en niet mogen, geeft ons een pasje voor de hospitality unit en laat ons achter in de pitbox. Na wat foto's geschoten te hebben komt alles tot rust, einde van de eerste training.
Jos komt uit de auto en nadat hij even met zijn engineers heeft gepraat schiet ik hem aan en vraag hoe het ging: "Ging wel" was het korte antwoord met wat extra uitleg dat hij veel last van zijn nek heeft. "Verkeerd gelegen of zoiets" voegt hij eraan toe en vertrekt richting de motorhome waar hij zich ongetwijfeld laat behandelen door de fysio.
We lopen weer terug naar de Minardi unit en daar binnen gekomen zitten daar zomaar Olav Mol en Jack Plooy aan de koffie (met het bijbehorende sigaartje) terwijl pratend met één van de Muermansjes. Paul Stoddart loopt rond, heeft tijd voor iedereen terwijl hij de ene sigaret na de andere rookt. Mijn vrouw en ik besluiten de Minardi unit te laten voor wat het is voor het moment en eens door de pits te lopen.
Je kunt de hele straat op en neer, overal binnenkijken en met een beetje geluk een foto of handtekening bemachtigen van de andere rijders. Wat kiekjes gemaakt van Pizzonia (aardige gozer), Allan McNish (klein mannetje maar erg vriendelijk) en botsen we bijna tegen Ron Dennis aan die uit het McLaren motorhome komt gestormd en die, ondanks het warme weer, in een lederen jas rondloopt. Verder nog een glimp opgevangen van Jackie Stewart die een interview aan het geven is voor de Britse TV en een klein mannetje met een te groot petje, of althans dat is wat het lijkt want eenmaal de man ingehaald schijnt het Niki Lauda te zijn.
Geen enkele coureur van de top 4 teams laat zijn gezicht zien en we lopen op ons gemak terug. In de Minardi unit aangekomen schuift Raymond aan en we praten wat over de site, wat te verwachten van de kwalificatie, etc. Opmerkelijk is het aantal Nederlanders die te gast zijn bij Minardi. Op een gegeven moment zaten Olav Mol, Jack Plooy, Frits van Eldik, Dhr. Muermans, nog 2 Nederlanders die ik niet ken, 3 personen van Wilux, Jos Verstappen, Raymond en ik in de hospitality unit. Het maakte niet uit op welk moment je in bij Minardi kwam, d'r zat altijd wel iemand van RTL5.
De tweede training hebben we via de TV's gevolgd. In de pitbox even met een man van Wilux gepraat en het blijkt dat het bedrijf best wat rendement uit de sponsoring krijgt. Tevens een bedankje gehad voor het werk dat we (en mijn mede VIPpers) in de site steken. Waarna we maar weer aan de wandel zijn gegaan aangezien het aardig warm begon te worden. Even in de pitbox gestaan terwijl de Porsche Supercup kwalificatie bezig was. Ik moet zeggen dat het geluid van een Porsche (lage brom) niks is vergeleken bij die van een F1 bolide (hoge snerp). Patrick Huisman doet het goed en mag van pole vertrekken.
Zo omstreeks half één is het tijd om te eten. We gaan de Minardi tent in en gaan zitten aan het enige nog overgebleven tafeltje. Raymond zit inmiddels al te eten met de andere Nederlanders. Tussen al de gasten in de tent valt me ineens het gezicht op van Murray Walker, de overbekende (inmiddels gepensioneerde) F1 commentator van ITV. Aardige man en altijd in voor een praatje. Nadat ik mijn bord een tweede maal gevuld en geleegd heb gaan we weer aan de wandel. Ditmaal over de brug terug naar het 'normale' volk. Hele andere sfeer; luide toeters, vlaggen, etc. We kijken even bij de BMW, Toyota en Vodaphone stand. Bij de laatste is het een drukte van jewelste bij de simulators. Wilde het nog proberen maar heb er maar vanaf gezien, wachttijd +/- 1 uur.
We zijn net op tijd terug in de pitbox voor de kwalificatie. Justin gaat als eerste weg, geen slechte tijd. Barrichello is veel sneller en heeft dus het heft in handen, alhoewel hij afhankelijk is van de andere coureurs. Jos begint aan zijn rondje: in sector 1 heeft hij dezelfde tijd als zijn teammaatje, sector 2 ook even snel maar dan in sector 3 laat Jos ineens 0.3 seconden liggen. Mijn vrouw is de kwalificatie in de Minardi unit gaan kijken, ik sta in de pitbox samen met de monteurs de gebeurtenissen te bekijken. Even laten zien we Button uitvallen met een gebroken voorwielophanging. Verder is het gewoon bekijken waar de Minardi's eindelijk belanden. Greg Wheeler komt de pitbox in en ik vraag hem waarom Jos langzamer was dan Justin. Hij legt me uit dat Jos op de harde compound naar buiten is gegaan terwijl Justin op de zachtere zijn flying lap heeft gedaan. Hij en Jos kijken naar de race en de hardere compound zou de betere keuze zijn voor zondag. Greg verteld me ook dat Justin meer gebrand is op de betere kwalificatie waarbij de zachtere compound een goed hulpmiddel is. Frits van Eldik voegt zich bij ons en we praten wat over de kwalificatie. Ik bedank Greg Wheeler en loop weer terug naar de Minardi unit waar de keet vol zit. Iedereen zit te wachten op Michael Schumacher, waarvan gedacht wordt dat hij Barrichello van pole kan stoten. In het begin lijkt erop dat het hem gaat lukken maar dan maakt hij een foutje. Veel van de mensen in de unit gaan van "nee, he?". Ik slaak een zucht van verlichting omdat ik het de kleine Brazilliaan wel gun. Schumacher mag als vijfde starten, zou wel een willen weten hoe hij zich voelde.
Na de kwalificatie nog wat op en neer gelopen om te zien of we nog wat coureurs konden spotten. Maar behalve een glimp van Button, Da Matta en Webber was er niet veel te beleven. De mobiel gaat weer; Raymond met de vraag wanneer we van plan zijn te vertrekken want hij heeft onze pasjes nodig voor een volgende groep. Even later zitten we weer in de Minardi unit met Raymond te praten en dan is het tijd om te gaan. Hij geeft ons ieder een petje en loopt met ons mee over de brug naar de andere kant alwaar zijn volgende gasten staan te wachten. Wij bedanken hem en lopen op ons gemak terug naar de auto, niet denkend aan de 4 uur durende autorit naar huis.....
Wij (Ann en Thorsten) willen Jos Verstappen, Raymond Vermeulen, Huub Rothengatter en natuurlijk het hele Minardi F1 team bedanken voor deze grandioze dag!
