Zanardi blijft inspireren
Gepubliceerd op 06 juni 2002 door
Afgelopen september verloor de Italiaan Alex Zanardi bij een ongeluk op de Lauritz Ring in Duitsland zijn benen en loopt nu, hoewel wat onstabiel, met hulp van prothesen. Zanardi rijdt nu in een aangepaste auto en alle functies kan hij vanaf het stuurwiel bedienen. Onlangs was hij alleen op zijn boot aan het werk en toen hij naar de parkeerplaats terugliep had zijn BMW een lekke band. Voor veel mensen een drama, maar niet voor de Italiaan. Hij wisselde zonder enige hulp van buitenaf het wiel.
“Het kostte 15 minuten om het reservewiel uit de kofferbak te krijgen. Ik transpireerde als een otter. Ik was helemaal in mijn eentje op die verlaten parkeerplaats en voelde mij een beetje verloren. Maar toen veranderde er iets. Het wisselen lukte en ik was er eigenlijk heel trots op dat ik dat in mijn ééntje voor elkaar heb gekregen. Niet iedereen wiens benen geamputeerd zijn is tot zoiets in staat. Daarom gaf dat zo'n voldoening. Hetzelfde gevoel krijg ik als ik ’s ochtends drie kilometer – en het liefst zonder stokken – wandel."
Toen Zanardi het ziekenhuis in Berlijn verliet presteerde hij het om zonder benen zelf autorijdend naar huis te gaan. “Nu ik prothesen heb is het veel gemakkelijker want ik kan zonder hulp in en uitstappen. Verder gaat het goed met mij. Mijn leven veranderde drastisch en ik zal nog meer moeten leren om met mijn ‘hulp’benen te leven. Ik keek er echt naar uit om weer te lopen maar in het begin deed dat veel pijn. Verder was het moeilijk om de balans te houden en om niet om te vallen. Dat maakte mij depressief maar toen zei iemand dat ik meer moest trainen en dat advies was helemaal waar. Na zo'n slechte start verbaast het mij dat ik nu goed kan bewegen.”
Of de sympathieke Italiaan ooit nog eens bij een race aan de start komt is twijfelachtig. “Ik zou het nog wel willen maar vooral voor mijn gezin en familie veranderde er veel terwijl er voor mij niet zo veel veranderde. Mijn opinie over autoracen is nog altijd hetzelfde, het is en blijft een gevaarlijke activiteit en mijn ongeluk was niets anders dan een noodlot. Maar ik heb geen raceangst dus ja, als het zou kunnen zou ik weer instappen”.
“Maar ik denk niet dat het eerlijk is om van mijn familie, vrienden en gezin zich te vragen om zich weer op te offeren. Ik ben gelukkig met mijn vrouw en mijn zoon en werk hard om fysiek nog beter te worden. Als coureur was ik nooit 100 procent tevreden met mijn prestaties. Ik wilde altijd meer en meer maar nu ben ik een tevreden mens”.
Alex Zanardi inspireert, zoals hij vroeger op de racepiste deed, dus nog altijd.
